Het is er niet meer.
Het is over.
Iedereen heeft zijn mening.
Wie luistert nog.
Wie is nog geinteresseert.
Is niet je hachje gered?
Ben je niet tevreden.
Kunnen we details negeren.
De liefdeloosheid.
We zijn klaar en uitgekristalliseerd en tevreden met ons eigen hachje.
We letten niet op de kleintjes.
Als iets ons niet benadeeld interesseert het ons niet.
Wiens belangen steunen we eigenlijk?
De macht van de sterkste?
De macht van de zwakste?
Waarom is er geen liefde.
Wie wordt gedreigd? Wie is tevreden?
Ik ziet het verschil niet.
Waar begon alles?
Waar draaid het om of gaat het om?
Klopt onze taal en is het een aanwijzing of raak je de weg kwijt?
Ik weet het niet.
We worden zo gemanipuleerd.
Als kind leer je taal.
En als die niet klopt raak je verloren en de weg kwijt.
Alles is geregeld zoals het is en je mond is gesnoerd en we kunnen nergens een beroep op doen.
Ons lijden is genegeerd.
Want we hebben geen macht. En niks te zeggen.
En doden spreken niet.
Dus de mensen die gemarteld worden of de dood snel of langzaam is spreken niet.
Maar toch moeten ze zichzelf kunnen redden net als iedereen en dus doen we niks.
We kijken alleen toe.
We oordelen goed of slecht en voelen ons geweten gesusd.
We voelen ons tevreden als we ons geweten gesusd zien.
Sommige brullen en doen een beroep op ons geweten wat nergens op slaat om interssant te lijken en daar heb je niks aan. Zo'n geweten is weer te veel gespeeld. Ze spelen drie seconde en gaan weer wat anders doen.
Maar van wie moeten we ons bewijzen?
Van jou?
En zo ja wie ben jij dan?
Ben je anoniem?
Ik ken je niet.
Oordelen we dan over mensen die we niet kennen en voor wie we ons niet intersseren?
En zo ja waarom vinden we het normaal?
Wat leren we normaal vinden?
Accepteren.
Of zijn we diep van binnen heel heel bang ergens voor zoals straf?
En doen we braaf mee.
En heet het daarom macht van de sterkste en als dit bewezen is voeren we het in als recht maar voeren een recht uit als dictator.
Zijn we allemaal dubbel?
Hypocriet?
Redden we ons eigen hachje?
Zijn de rijke tevreden?
Hoeft een zaak dan niet meer als we zelf tevreden zijn?
Hoeven we niet te zoeken wat vaderschap betekent.
Want om mannen gaat het niet. En ook niet over jongens.
Maar over de vader en let op het verschil. Een man of jongen hoeft niet perse een vader te zijn.
Het vaderschap zie je niet aan de buitenkant. Een vader is niet in verwachting.
Wat mensen niet zien zien ze over het hoofd.
Een vader kan theater spelen geen vader te zijn.
Wie zou het merken?
Zit er in een vader een gevoel voor zijn kind?
Of is geld belangrijker?
Welk moraal volgt vader in zichzelf?
Is er een psychologisch gebeuren?
Hoe zou een vader zijn kind opvoeden?
Wat wil een vader?
Kan een vader zijn eigen kind dwingen en chanteren en zijn wil opleggen?
Het is over.
Iedereen heeft zijn mening.
Wie luistert nog.
Wie is nog geinteresseert.
Is niet je hachje gered?
Ben je niet tevreden.
Kunnen we details negeren.
De liefdeloosheid.
We zijn klaar en uitgekristalliseerd en tevreden met ons eigen hachje.
We letten niet op de kleintjes.
Als iets ons niet benadeeld interesseert het ons niet.
Wiens belangen steunen we eigenlijk?
De macht van de sterkste?
De macht van de zwakste?
Waarom is er geen liefde.
Wie wordt gedreigd? Wie is tevreden?
Ik ziet het verschil niet.
Waar begon alles?
Waar draaid het om of gaat het om?
Klopt onze taal en is het een aanwijzing of raak je de weg kwijt?
Ik weet het niet.
We worden zo gemanipuleerd.
Als kind leer je taal.
En als die niet klopt raak je verloren en de weg kwijt.
Alles is geregeld zoals het is en je mond is gesnoerd en we kunnen nergens een beroep op doen.
Ons lijden is genegeerd.
Want we hebben geen macht. En niks te zeggen.
En doden spreken niet.
Dus de mensen die gemarteld worden of de dood snel of langzaam is spreken niet.
Maar toch moeten ze zichzelf kunnen redden net als iedereen en dus doen we niks.
We kijken alleen toe.
We oordelen goed of slecht en voelen ons geweten gesusd.
We voelen ons tevreden als we ons geweten gesusd zien.
Sommige brullen en doen een beroep op ons geweten wat nergens op slaat om interssant te lijken en daar heb je niks aan. Zo'n geweten is weer te veel gespeeld. Ze spelen drie seconde en gaan weer wat anders doen.
Maar van wie moeten we ons bewijzen?
Van jou?
En zo ja wie ben jij dan?
Ben je anoniem?
Ik ken je niet.
Oordelen we dan over mensen die we niet kennen en voor wie we ons niet intersseren?
En zo ja waarom vinden we het normaal?
Wat leren we normaal vinden?
Accepteren.
Of zijn we diep van binnen heel heel bang ergens voor zoals straf?
En doen we braaf mee.
En heet het daarom macht van de sterkste en als dit bewezen is voeren we het in als recht maar voeren een recht uit als dictator.
Zijn we allemaal dubbel?
Hypocriet?
Redden we ons eigen hachje?
Zijn de rijke tevreden?
Hoeft een zaak dan niet meer als we zelf tevreden zijn?
Hoeven we niet te zoeken wat vaderschap betekent.
Want om mannen gaat het niet. En ook niet over jongens.
Maar over de vader en let op het verschil. Een man of jongen hoeft niet perse een vader te zijn.
Het vaderschap zie je niet aan de buitenkant. Een vader is niet in verwachting.
Wat mensen niet zien zien ze over het hoofd.
Een vader kan theater spelen geen vader te zijn.
Wie zou het merken?
Zit er in een vader een gevoel voor zijn kind?
Of is geld belangrijker?
Welk moraal volgt vader in zichzelf?
Is er een psychologisch gebeuren?
Hoe zou een vader zijn kind opvoeden?
Wat wil een vader?
Kan een vader zijn eigen kind dwingen en chanteren en zijn wil opleggen?